Kiedy złota godzina oblewa ciało...

Słowa zaplatam jak wianek z kwiatów. Cichutko w rogu pokoju, gdzie wiatr dosięga moich włosów. Powiewają wtedy bezwiednie, otulają policzka i myśli. Kurczowo trzymam długopis. Siedzę wtulona w swój własny świat, który wydaje się być najlepszą przestrzenią. Maleńka kartka, a tak wiele do zapisania. Gdy już wyciskam atrament, to czasem i łzy. Smutku, wzruszenia, radości...

Czytaj więcej »