290. Recenzja: Black Mirror Bandersnatch - interaktywny film

Czy oglądając jakiś film albo serial miałeś ochotę decydować o wyborach bohatera? W Black Mirror B. masz taką możliwość! To pierwszy interaktywny film z udziałem aktorów, w którym to Ty dokonujesz wyborów.

Czarne Lustro (Black Mirror), to satyryczny serial fantastycznonaukowy. Chociaż akcja toczy się w alternatywnej teraźniejszości albo bliskiej przyszłości, to każdy odcinek jest odrębną historią dotyczącą problemów dzisiejszego społeczeństwa. W serialu m.in. zostają poruszone tematy zgubnego wpływu technologii na nasze życie, przekraczanie barier obyczajowych w imię sztuki, czy podporządkowanie życia telewizji oraz portalom społecznościowym. 

Po serialu składającym się z 4 sezonów nadeszła pora na 1,5 godzinny film interaktywny Bandersnatch. ,,Rok 1984. Młody programista zaczyna kwestionować rzeczywistość, pracując nad grą wideo na podstawie mrocznej powieści fantasty. Ta historia ma wiele możliwych zakończeń.".

Obejrzałam wszystkie odcinki Black Mirror. Serial bardzo przypadł mi do gustu. Lubię nieszablonowe, zaskakujące historie, które po obejrzeniu odcinka zostają w głowie na długo i zachęcają do chwili refleksji. Oczywiście nie wszystkie odcinki to perełki i zdarzają się nudne, przekombinowane wątki, ale ogólnie polecam ten serial*. 

* pierwszy odcinek jest trochę odrzucający, momentami obrzydliwy i uważam, że może skutecznie zniechęcić do tego serialu. Warto się jednak przełamać i zobaczyć inne historie. 

Bardzo często w trakcie oglądania seriali lub filmów mamy ochotę decydować o losach bohatera. Krzycząc przed ekranem : nie rób tego! Nie wychodź za niego za mąż! Nie idź tam, bo wyskoczy na Ciebie potwór z szafy! Na nic jednak zdają się nasze krzyki, gdyż bohater i tak zrobi to co grający go aktor otrzymał w scenariuszu. Dany film możemy obejrzeć po stokroć, a każda decyzja i scena będą takie same. W Bandersnatch jest jednak inaczej... Już na samym początku wybierasz, które płatki śniadaniowe ma zjeść nasz bohater oraz jakiej muzyki powinien posłuchać w autobusie. To akurat przykłady mniej znaczących wyborów, ale kolejne opcje odbijają się na fabule oraz zakończeniu filmu. Jak zapewne się domyślacie - nie mamy nad bohaterem całkowitej kontroli. Jesteśmy ograniczeni do opcji A lub B pojawiającej się na dole ekranu. Przejścia są bardzo płynne i wręcz nieodczuwalne. 

Jako miłośniczka całej serii Czarnego Lustra oglądałam film z wielkim zdumieniem i zaciekawieniem. Możliwość dokonywania wyborów za bohatera była dla mnie bardzo ekscytująca. Jednakże sama fabuła filmu nie była już dla mnie tak pociągająca. Może ciężko było mi się wczuć w historię, gdyż wciąż zastanawiałam się jak moje wybory mogą wpłynąć na losy bohatera. 

Intrygujące w tym filmie są natomiast wybory dokonane przez samych twórców, gdzie wiele z nich zdaje się zapętlać niczym w incepcji i jest powiązanych z sobą jeśli chodzi o motyw "wyboru". 

Po pierwsze: jest to film interaktywny, w którym oglądający dokonuje wyborów, co ma zrobić główny bohater; 

Po drugie: główny bohater filmu marzy o stworzeniu gry komputerowej, w której główną mechaniką rozgrywki jest dokonywanie wyborów, co ma zrobić wirtualna postać (co bardzo przypomina to, co my robimy z nim samym); 

Po trzecie: wspomniana gra powstaje na podstawie paragrafówki, czyli książki, w której czytelnik może w jakimś stopniu wpływać na historię ukazaną w książce poprzez dokonywanie określonych wyborów śledząc dzięki temu jedną z wielu wariacji fabuły;

Po czwarte: autor wspomnianej książki posiadał manię na punkcie motywu dokonywania wyborów / alternatywnych ścieżek wyboru; 

Po piąte: wybory, jakie pozostawione są widzom lub głównemu bohaterowi nieraz bywają bardzo złudne i sama narracja filmu również chce to zakomunikować widzowi (np. poprzez wiele z zachowań idola głównego bohatera bądź kwestie zawartą również w zwiastunie filmu: „nie masz kontroli”). 

Po szóste: w jednym z możliwych do zgłębienia wątków, wybory i sytuacje, z jakimi spotyka się główny bohater są narzucane mu przez inne postacie z filmu; 

Po siódme: plakat promujący film zdaje się nawiązywać do omawianego "incepcyjnego" zapętlenia.

Z początku spodziewałam się większej rozbieżności wyborów, a ostatecznie wyszło na to, że po przejściu każdej ścieżki film kończył się bardzo podobnie. Widz często był cofany do pewnego momentu i chcąc czy nie chcąc musiał skorzystać z odrzuconej wcześniej opcji. Zdarzyło się również tak, że dwukrotnie odrzuciłam pewną opcję, a ostatecznie bohater i tak dokonał tego czynu. Po kilku dniach ponownie obejrzałam film próbując inaczej wpłynąć na losy młodego programisty. Nie chcę Wam za dużo zdradzać, ale podczas oglądania filmu i po jego zakończeniu zastanawiałam się czy faktycznie miałam wybór czy mój wybór był tylko pozorny. Choć właśnie tego można się było spodziewać po Black Mirror. 

 Mój Instagram: @adazet 

Co sądzisz o możliwości dokonywania wyboru podczas oglądania filmu?